Mijn eerste ervaring met Mogwai dateert van Lowlands 1998. Naast me stond een jongen met zijn rug naar het podium een biertje te drinken, terwijl de jeugdige Schotse band achter hem minutenlang wat aan het tokkelen waren. Plotseling ontbrandde het nummer (Christmas Steps) echter in een oorverdovend geraas, waarop de nietsvermoedende jongen van schrik zijn biertje liet vallen. Met dat extreme contrast tussen rustig en luid was Christmas Steps de perfecte introductie tot Mogwais instrumentale postrock, en de opmaat voor hun doorbraakplaat Come On Die Young. Volgens sommigen hebben ze die nooit meer overtroffen. Waar of niet, feit is dat de albums vanaf Happy Songs For Happy People (2003) enigszins inwisselbaar zijn, al bevatten ze steevast twee of drie welkome toevoegingen aan de live-set. Zo ook op het negende studioalbum Every Country’s Sun. Coolverine is een herinnering aan alles wat Mogwai in de begindagen zo opwindend maakte, Party In The Dark (met shoegaze-zang van bandleider Stuart Braithwaite) is Mogwais beste benadering van een radio-hit, terwijl Don’t Believe The Fife na vier minuten aangenaam getokkel ouderwets ontbrandt. Let op uw biertjes! (RME)