Al sinds hun tweede album bestaat het ernstige vermoeden dat The Horrors een onbetwist meesterwerk in zich hebben. Het zwaar door new wave beïnvloede Primary Colours (2009) betekende een reuzenstap vooruit ten opzichte van het gotische debuut en beloofde met de krautrockachtige afsluiter Sea Within A Sea nóg betere tijden. Inmiddels zijn we acht jaar en drie platen verder, en is het nog altijd wachten op dat onbetwiste meesterwerk. Skying uit 2011 hád het kunnen zijn – met z’n majestueuze, op vroege Simple Minds geënte synthpop – als de band het had aangedurfd het oude geluid volledig achter zich te laten. Voor V geldt helaas hetzelfde. Na het opwindende Hologram ( Gary Numan meets Björks Army Of Me – krijgen we toch weer een dosis galmende Horrors-oude-stijl voorgeschoteld. Terwijl de drie afsluitende liedjes – en dan met name de waanzinnige uitsmijter Something To Remember Me By – laten horen wat V óók had kunnen zijn: een tintelend frisse synthplaat waarop de Batcave (beruchte Londense gothic-club) een stuk verder weg is dan party-eiland Ibiza. Volgende keer dan maar dat meesterwerk? (RME)