Benjamin Clementine is een groot muzikaal talent. De autodidact heeft meer vindingrijkheid in zijn linkerpink dan de meeste popmuzikanten in hun hele lichaam. Hij is een geestverwant van Erik Satie , Jacques Brel en Anohni . De intieme teksten en meanderende pianostukken van debuutalbum At Least For Now (2014) werden met veel instemmend geknik door critici ontvangen. Opvolger I Tell A Fly is van een heel andere orde. Klonk zijn debuutalbum aards, hier gooit Clementine alle registers open. Swingende pop wordt onverwacht afgewisseld met bombastische koren, lastige ritmes en lange instrumentale passages. Zulke creatieve ‘liedjes’ zijn lastig bij te benen voor gewone stervelingen. Dat past goed bij het thema van de plaat. De elf liedjes vormen een verhaal over zwerven, vluchten en reizen met alle politieke ondertonen van dien. Clementine kwam op het idee toen hij een visum kreeg voor de Verenigde Staten waarop hij was omschreven als ‘an alien of extraordinary abilities’. Op I Tell A Fly speelt Clementine met de meerdere betekenissen van ‘alien’, zoals ‘buitenstaander’ en ‘buitenaards’. Hij doet dit op een heel interessant en meestal ook heel mooie manier. (JE)