Anastasia vertelt het verhaal van Anna Anderson, de vrouw die beweerde Anastasia te zijn, de dochter van tsaar Nicolaas II. De tsaar was samen met zijn gezin in 1918 vermoord in Jekaterinenburg, maar veel mensen geloofden dat een van de dochters ontsnapt was. Ook choreograaf Kenneth MacMillan wilde het verhaal van Anderson graag geloven. In 1967 maakte hij in Berlijn de eenakter Anastasia, een buitengewoon expressionis-tisch en sober ballet met filmprojectie. Toen hij in 1970 terugkeerde naar het Royal Ballet maakte hij van Anastasia een avondvullend ballet door er twee aktes voor te plakken. Dit is de versie die hier opgevoerd wordt. De productie bevat schitterende kostuums en decors (in de eerste twee aktes) en uitstekend uitgevoerde, mooie dans. Toch is Anastasia een van MacMillans minder sterke werken. De eerste twee aktes worden gedanst op reeds bestaande muziek (uit de eerste en derde symfonie van Tsjaikovski), wat nadelig kan uitpakken. Zo klinkt de muziek in de eerste akte soms behoorlijk onrustig, waardoor je denkt dat de revolutie gaat uitbreken terwijl de scène een idyllisch familietafereel laat zien. In de tweede akte verwacht je dat het drama zich nu eindelijk gaat ontwikkelen, maar we zien de keizerlijke familie wederom in gelukkige tijden: op een bal waar een oudere beroemde ballerina, een ex-minnares van de tsaar, met haar partner een pas de deux danst. Pas helemaal aan het eind volgt de Russische revolutie. De overgang naar de expressionistische derde akte (met de getraumatiseerde Anderson/Anastasia in een gekkengesticht) is daardoor heftig. Deze akte heeft te lijden van nieuwe historische inzichten. In 2007 werden de laatste lichamen van het keizerlijke gezin gevonden. Het verhaal van Anna Anderson was niet waar. (CP)