Krystian Zimerman is zuinig met nieuwe albumreleases. Alleen al dat maakt iedere uitgave tot een gebeurtenis waar de fans naar uitkijken. Hier speelt hij de beide laatste pianosonates van Schubert , elk met een speelduur van ruwweg 40 minuten. Vooral de uitvoering van de Sonate in A is wennen. Het lijkt wel of deze muziek onder een röntgenapparaat heeft gelegen, of dat we naar een metrolijnenkaart kijken: zakelijk, abstract, met weinig ruimte voor lyriek en expressie. Het moet een bewuste keuze zijn geweest. De interpretatie van Schuberts laatste sonate (in Bes) is veel warmer en zangrijker. Het beschouwende, pastorale openingsdeel is fascinerend muziek, die in de handen van mindere goden makkelijk langdradig wordt. Zimerman durft het echter aan om de lange expositie te herhalen. En dat pakt goed uit, in zijn handen verslapt de muziek geen moment. (HJ)