Na het met drie Grammy’s bekroonde Morning Phase (2014) is het op Colors tijd voor een feestje. Beck heeft het serieuze karakter tijdelijk van zich afgeschud en toont zich op Colors als een ware popster. Hij tovert tijdens het openingsnummer dan ook maar meteen zijn panfluit tevoorschijn en komt met een uitbarsting aan uitbundigheid. Aan zijn popliedjes geeft hij een bepaalde dromerigheid mee. Beck doet hier niet aan conventies en bouwt zo een mooi geheel op dat zowel toegankelijk als fantasierijk is. De omslag die Beck hier ondergaat doet een beetje denken aan Arcade Fires Everything Now (2017). Waarom moeilijk doen als een luchtige aanpak ook mooie muziek oplevert, toch? Beck bewijst met Colors voor de zoveelste keer dat hij een muzikale duizendpoot is. Er had geen betere titel aan dit kleurrijke album gegeven kunnen worden. Beck komt met alles weg. (JvQ)