Dit is het zesde deel van een reeks, gewijd aan het complete symfonische werk van Robert Schumann. Het lijkt een supplement met verplichte nummers, maar zo willen de makers het toch niet noemen. Liever ziet men deze (concert- dan wel toneel-) ouvertures als het supplement van Schumanns symfonische ontwikkeling. In de huidige concertpraktijk klinken de ouvertures niet vaak, wellicht met uitzondering van de ouvertures voor Genoveva en Manfred. Dit komt deels doordat de meeste ouvertures tot het late oeuvre van Schumann behoren, een periode die overschaduwd werd door Schumanns psychische problemen. Niet alles uit die late periode kan daarom de toets der kritiek doorstaan. Toch behoort juist het openingswerk – de ouverture voor Lord Byrons Manfred – tot Schumanns mooiste en meest geïnspireerde werken. De sacd bevat eveneens een veelbelovend jeugdwerk: twee delen van een symfonie in g, de zogenaamde Zwickauer Symphonie. (HJ)