In 1986 was er al geen andere band zoals The Smiths en met het klimmen der jaren is de reputatie van de groep alleen maar gegroeid. Vragen over een reünie worden door Morrissey en Marr altijd weggewuifd, hoewel deze heruitgave van The Queen Is Dead die vragen weer oproept. De ingrediënten die The Smiths zo uniek maakten, kristalliseerden zich grandioos uit op The Queen Is Dead. De onnavolgbare teksten van Morrissey ; er zijn maar weinig mensen die azijn zo zoet lieten smaken. Het was alleen niets waard geweest zonder de muzikale ondersteuning van zijn wapenbroeders. Zo is Bigmouth Strikes Again nog altijd een proeve van Marrs meesterschap: als gitarist én als songschrijver. Dat de groep twee van haar beste songs helemaal op het eind van het album parkeerde is andermaal een bewijs voor het hoge niveau dat The Smiths aantikten. Het Engelse tijdschrift NME riep The Queen Is Dead uit tot beste album ooit. Inderdaad, het is een essentiële plaat die in elke serieuze muziekcollectie thuishoort. (PdK)