Na het met hartzeer gevulde Vulnicura , vond Björk het tijd voor een album vol liefde. Geen liefde voor een bepaald persoon, maar liefde in het algemeen. Ze riep hiervoor voor de tweede keer de hulp in van de Venezolaanse producer Arca . Samen combineren ze hun dwarse elektronica met gesamplede vogels, harpen en opmerkelijk veel fluiten. Mooie, liefdevolle geluiden dus. Toch is Utopia geen frivole plaat zonder enige negativiteit. De albumtitel verwijst naar het concept van een goede plaats, waar geen angst of pijn is. Een plek zo mooi, dat ie onbereikbaar wordt. Björk lijkt op dit album ook geregeld onbereikbaar. Haar stem zakt op sommige nummers steeds verder in het moeras van gelukzalige muziek. Utopia vergt veel van de luisteraar. Muzikale passages kunnen heel intens en heftig zijn. Een vermoeide luisteraar zou moedeloos kunnen worden van de fragmentarische golven van geluid. Met ruim 70 minuten is dit ook Björks langste album. Je moet er dus wel wat voor over hebben om haar paradijs te bezoeken. (JE)