Schuberts Symfonie in C (D.944) was de grootste symfonie tot dan toe, Beethovens Negende niet meegerekend. Eigenlijk ging het hier om de eerste grote romantische natuursymfonie (Beethovens Zesde niet meegerekend), zoals ook Bruckner en Mahler die zouden componeren. Schubert begon aan de symfonie tijdens een vakantie in 1825 in Gmunden. Deze plek was zo romantisch gelegen aan een meer met imposante bergen, dat de bezoekers als vanzelf hoorngeschal meenden te horen. Misschien dat de gedempte hoornsignalen aan het begin van de symfonie een herinnering waren aan die gelukkige tijd. In 1828 legde Schubert de partituur voor aan de Gesellschaft der Musikfreunde. Het orkest vond het echter te moeilijk. Pas ruim 10 jaar later herontdekte Schumann de symfonie, waarna Mendelssohn de eerste uitvoering gaf in het Leipziger Gewandhaus. (HJ)