Popmuziek uit IJsland wordt doorgaans geassocieerd met uitgestrekte landschappen vol sneeuw, geisers en – eh – ijs. Die omgeving leidt dan – zo is de gedachte – tot de ijle, soms betoverende klanken van bands als Sigur Rós. Muziekpsychologie van de koude grond natuurlijk, zo bewijst Legend. Ondanks namen zo IJslands als het maar zijn kan – Krummi Björgvinsson, Halldor Á. Björnsson en Frosti Jon Runölfsson – maakt het gezelschap uit Reykjavik muziek die je eerder doet denken aan het Ruhrgebied of het voormalige Oostblok dan aan Scandinavië. Duister en dreigend, zoals in het intro van Cryptid, dat klinkt alsof je langzaam afdaalt in een mijnschacht. Oók sfeervol, maar anders. Elektronische industrial dekt de lading het best, al drijft Legend op minder spannende momenten zoals Adrift of Scars af richting de (nu-)metal. Liefhebbers van ‘typisch IJslandse muziek’ vinden hier kortom weinig van hun gading. Maar fans van pakweg Depeche Mode of Nine Inch Nails des te meer. (RME)