‘Immer oplopend/stijgend’; zoveel betekent de titel van Franz Ferdinands vijfde cd, naar een effect waardoor het lijkt alsof een toon steeds omhoog gaat. Je hoort het – Typisch Franz, altijd het bijdehandste jongetje van de klas – terug in de uitbundige titelsong. Dat ‘een nieuwe Franz Ferdinand’ door de serieuze Nederlandse muziekpers nog altijd als groot nieuws wordt gezien (coverstory Oor, voorpagina NRC) heeft vooral te maken met de reputatie van het titelloze debuut uit 2004. Nadat The Strokes gitaarmuziek in 2001 weer cool maakten, zorgde Franz Ferdinand er met indie-discokrakers als Take Me Out immers voor dat de meisjes er ook weer op wilden dansen. Daarvoor verdient de tot vijftal uitgebreide band uit Glasgow natuurlijk credits. Maar hoewel ze zich op Always Ascending meer dan ooit presenteren als ‘danceband-met-gitaren’, moeten ze nog maar eens uitleggen hoe je op drukke, vaak onnodig complexe liedjes als Lazy Boy precies moet dansen. Een luie recensent zou nu vergenoegd afsluiten met de conclusie dat Franz Ferdinand kwalitatief de immer dalende lijn hiermee doortrekt. (RME)