Voor een generatie indie-fans in Duitsland – en een paar verdwaalde in Nederland – is Tocotronic uit Hamburg de band die 25 jaar lang steeds met je meegroeide. Als een vriendengroep waarmee je een beetje schreeuwerig jouw identiteit definieerde (Ich Möchte Teil Einer Jugendbewegung Sein; 1995). Waarmee je bier dronk en discussieerde over vormende boeken en bandjes ( The Smiths , Dinosaur Jr. , Die Goldenen Zitronen ). Waarmee je ingrijpende veranderingen doormaakte (K.O.O.K.; 1999), op reis ging (Das Weisse Album; 2002), triomfen vierde ( Schall & Wahn ; 2010) en teleurstellingen deelde. Die je soms even kwijtraakte (Das Rote Album; 2015), maar altijd weer terugvond. Waarbij je de deur misschien niet meer platloopt zoals in pakweg 1993, maar die aanvoelt als een warm bad. Je weet dat je elkaar niet meer echt gaat verrassen – hoewel, mooier dan in Electric Guitar was het zelden – maar vooral wat je aan elkaar hebt. Zodanig dat je anno 2018 durft te stellen: déze duurt tot in de oneindigheid. (RME)