Debussy trok zich weinig aan van de klassieke meesters, zoals die gemummificeerd waren door het traditionele conservatoriumonderricht. Liever liet hij zich inspireren door de poëzie, de beeldende kunst en de gamelanmuziek van Java. Deze ‘out of the box’ benadering maakte hem tot de grote vernieuwers van de 20ste eeuw. Een mooi voorbeeld is Debussy’s tweede boek met Préludes, hier gespeeld door Alexander Melnikov. Sommige Préludes lijken uit vlakken opgebouwd te zijn, alsof het schilderijen zijn in plaats van muziekstukken. Debussy’s tijdgenoten zagen overeenkomsten met de impressionistische schilders. Misschien lag de vergelijking met de schilder Cézanne meer voor de hand, vanwege diens nadruk op wat er zich in de perceptie zélf afspeelt. Debussy’s eigen uitspraken suggereren althans dat het hem niet om de letterlijke realiteit ging, maar om het emotioneel aanvoelen van wat er zich achter de realiteit bevindt. Toch is Debussy’s muziek natuurlijk ook gewoon muziek, die op haar beurt weer naar andere muziekstijlen verwijst. Denk aan de schitterende louche habanera van de derde Prélude. Zelfs het Britse volkslied (God Save The King) wordt geparodieerd, aan het begin van Prélude no.9. (HJ)