Op voorganger Dirty Projectors (2017) probeerde David Longstreth nog af te rekenen met zijn liefdesverdriet en ex-vriendin Amber Coffman (tevens voormalig bandlid) op een verkapte soloplaat. Dat resulteerde in een nogal donker album. Gelukkig heeft Longstreth het licht gezien en is er op Lamp Lit Prose plaats voor lichtvoetiger werk. Alhoewel lichtvoetig misschien niet helemaal het juiste woord is. Want de experimenteerdrift van de New Yorkse band is opnieuw sterk aanwezig. Hij krijgt hulp van gasten als Amber Mark en Robin Pecknold . Longstreths soepelere aanpak levert gelukkig wel vaak mooie liedjes op, die enigszins pompeus zijn. Nu en dan is het wat gefragmenteerd, maar over het algemeen zijn de nummers zeer aanstekelijk. Met blaasinstrumenten en scherpe gitaarriedels nestelt het geheel zich langzaam maar zeker in je gehoorgangen. Longstreth bewijst zich wederom als brein achter de band met dit frisse en dynamische album. (JvQ)