Met Ty Segall in je team win je vast elke popkwis. Zijn muziek biedt contant doorkijkjes naar vroege popmuziek. Vooral de rockmuziek uit de jaren 60 en 70 is absoluut favoriet. Voor dit album slaat Segall de handen ineen met Tim Presley , beter bekend onder zijn wonderlijke alter ego White Fence. Het duo vindt elkaar in de liefde voor obscure psychedelica. Sterker nog, Joy klinkt alsof het een verzamelalbum met vergeten Britse singles uit de late jaren 60 is. Stoere jongens die nog half-wappie van de LSD de studio indoken om daar hun muzikale ideeën op te nemen. Soms pakt dat lekker uit, maar veel vaker schiet het tweetal ongecontroleerd uit de bocht met gemaakt-rare liedjes die niet helemaal af lijken. Het doet je snel grijpen naar Pink Floyd of The Soft Machine : psych-pop die de tand des tijds iets beter doorstond. (PdK)