Begin jaren 70 waren alle moeders gek op Gilbert O’Sullivan. Deze Iers/Britse singer-songwriter was de ideale zoon met zijn schuchter-vriendelijke en beleefde voorkomen en lieve pianoliedjes als Nothing Rhymed en Alone Again (Naturally). Om zijn verlegenheid te verhullen verkleedde hij zich aanvankelijk als barpianist (of Peaky Blinder) uit de jaren 20 maar moederharten braken definitief toen hij bij Mies Bouwman op televisie verscheen als gewoon zichzelf, in casual pullover. Hoewel hij hier nu allang vergeten lijkt, bleef O’Sullivan altijd muziek maken en behield hij zijn populariteit bij Japanse moeders. Nog steeds die lieve liedjes en die schuchtere, licht melancholische stem, zo is te horen op dit geïnspireerde titelloze album, zijn 19e. Deze worden aangevuld met uitstapjes naar quasi lollige rock-’n-roll en zelfs gitaarrock, maar O’Sullivan blijft een meester in introvert en melodisch repertoire. Jammer voor hem dat de wereld wel veranderde. (MR)