De terugkeer van Suede gaat gepaard met de grandeur die kenmerkend is voor deze Britse band. Op The Blue Hour – door zanger Brett Anderson bestempelt als het laatste deel van een comeback-trilogie – vervolmaken zij de vorm die aanving met Bloodsports (2013). Ooit vond Suede de glamrock opnieuw uit, met Anderson als androgyne zanger en dandy met donkerpoëtische teksten over het grotestadsleven. The Blue Hour koppelt nu de gekwelde bombast van Dog Man Star (1994) aan een verblijf in de provincie. Hier heerst een bijna apocalyptische duisternis, vertaalt naar filmische orkestraties, bulderende koren en terugkerende veldopnames van een wanhopige zoektocht naar een vermist iemand. Anderson bezingt zijn romantische zielspijn of prevelt over een dood vogeltje op gezwollen maar toch geloofwaardige wijze, zoals alleen hij dat kan. Dat levert parels op als Wastelands en Cold Hands die moeiteloos aansluiten bij oud werk. Maar het als één lange suite opgebouwde The Blue Hour maakt vooral indruk als geheel. (MR)