‘Those British boys wanted to play the blues so bad, and they did’. Die uitspraak, toegeschreven aan Sonny Boy Williamson II, vond geen gehoor bij Joe Bonamassa. De jonge Amerikaan verloor zijn hart aan de Britse blues van Clapton , Rory Gallagher en Led Zeppelin . Ook op Redemption laat Bonamassa zijn spierballen weer rollen en speelt hij vol testosteron de Britse bluesrock. Hij is er ook buitengewoon succesvol mee. Op Redemption worden de bakens niet verzet. Bonamassa blijft een aardige zanger en een geweldige gitarist. Voor de spectaculaire opener Evil Mama laat hij een batterij blazers aanrukken, maar ook die verhullen Bonamassa’s grootste makke niet: hij swingt niet. Op pure kracht harkt hij over zijn snaren en producer Kevin Shirley laat het indrukwekkend uit de speakers denderen. Toch hou je het gevoel dat er iets mist. Misschien is het wel de blues. (PdK)