De heren van Muse verzinnen altijd een spannend concept rondom hun albums. Thermodynamica op The 2nd Law (2012), indoctrinatie op Drones (2015) en nu de simulatietheorie (de theorie die stelt dat we in een simulatie leven) op hun achtste album. Op de albumhoes baadt het drietal in neonlicht, omringt door figuren uit de jaren 80, als ware het een Star Wars-poster. Het verraadt de invloed vanuit sci-fi die het drietal als inspiratie gebruikte. Waar de band in het verleden experimenteerde met symfonische rock en klassieke composities, klinkt Simulation Theory simpeler (lees: minder bombastisch) dan ooit. De strakke rock van Muse wordt hier met synthesizers aangevuld en er wordt met veel vervreemdende effecten en vervormde geluiden gestrooid. Zo probeert het trio gestalte te geven aan de alternatieve realiteit die de simulatietheorie beschrijft. Vervreemdend zal deze plaat zeker zijn voor de fans van het eerste uur. Je moet het Muse nageven dat zij altijd innovatief zijn wat betreft hun ideeën, maar een muzikale revelatie levert het hier niet op. Het pulpgehalte is op Simulation Theory namelijk wel erg hoog. (JvQ)