Al in zijn hoogtijdagen met Dire Straits was zanger, gitarist en songwriter Mark Knopfler een onwaarschijnlijke popster. Hij oogde immer als een kantoorklerk met bandana om zijn kalende hoofd, maar speelde daarbij wel prachtig en innoverend gitaar, aangevuld met zijn quasi-onnozele, maar rake zang. Sinds hij solo ging lijkt hij er veel aan te doen om die invloedrijke sterrenstatus van zich af te schudden. Zijn albums lijken wel opzettelijk steeds saaier te gaan klinken. Down The Road Wherever is gestoken in een obligaat sfeervol hoesje waarop een uitgestrekte, lege snelweg is te zien. Muzikaal presenteert Knopfler zich als een alledaagse vertolker van Amerikaanse rootsmuziek, zoals er duizenden van actief moeten zijn in evenzoveel muziekclubs en cafés om de hoek. Hij doet niet eens zijn best om hier bovenuit te stijgen, met onopvallend gitaarspel en songs die altijd wel doen denken aan andere, al bestaande songs. Het lijkt soms bijna of Knopfler zich verveelt op dit verre van urgente schijfje. (MR)