Zet twee spiegels tegenover elkaar, en het is alsof je een accordeon van binnen bekijkt (het Droste-effect). Misschien bedoelde Arvo Pärt zoiets, toen hij in 1976 Spiegel im Spiegel componeerde. Ook de strijkersmelodie suggereert een spiegeleffect: de viool (of cello) vertrekt vanuit een centrale toon. Aan beide kanten van die toon breidt de melodie zich uit, zowel in de hoogte als in de laagte. De piano begeleidt met simpele drieklanken. Eigenlijk stelt deze muziek niets voor, zo denkt het nuchtere verstand. Tenzij je bereid bent om de spiegel in te gaan, terug naar een verloren tijd. Spiegel im Spiegel klinkt twee keer op deze cd, aan het begin (celloversie) en het eind (vioolversie). Het hele programma is namelijk losjes vanuit het midden gespiegeld, zodat sommige stukken en/of titels terugkeren. Tot de solisten behoort o.a. René Berman , die als cellist verbonden is aan het Gelders Orkest en het conservatorium in Zwolle. (HJ)