Dat David Bazan het eerste Pedro The Lion-album sinds 2004 Phoenix doopte, verwijst zowel naar de plaats waar hij opgroeide als naar het fabeldier dat steeds weer opnieuw uit zijn eigen as herboren wordt. Van een herrijzenis is hier echter weinig sprake; Bazan merkte gewoon dat de naam Pedro The Lion meer teweegbracht dan zijn eigen. En bij de gitaarband uit Seattle draaide het toch altijd al om één man. Zijn bandgenoten heten deze keer Erik Walters (gitaar) en Sean Lane, een sessiedrummer die eerder met Bazan solo werkte. Voor het bandgeluid heeft het allemaal weinig gevolgen. Nog steeds zingt Bazan als een lijzige droeftoeter over zijn twijfels, en nog altijd klinkt Pedro The Lion als het depressieve halfbroertje van generatiegenoten Sebadoh . Voor fans van eerdere Pedro-albums als Winners Never Quit of Control zijn dit trouwens aanbevelingen. Zij vallen zich dan ook geen builen aan Phoenix, dat minstens één pareltje (het hartverscheurende Quietest Friend) aan het oeuvre toevoegt. (RME)