White Lies schaarde zich met hun debuut To Lose My Life… (2009) in de groep van bands die zich waagden aan een new wave/post-punk revival, zoals Interpol , Editors en Franz Ferdinand . Toch wist dit drietal uit Londen hun eigen geluid er niet helemaal lekker door te drukken, waardoor het – mede door de donkere thema’s – soms wel erg dicht tegen Joy Division aan schuurde. Met Five zijn ze aan hun, jawel, vijfde album toe en worden de jaren 80-invloeden nog steeds stevig aangegrepen. De zeven minuten durende opener Five is een fraai opgebouwd nummer waarop de synthesizers weer een prominente plek hebben gekregen. Elders klinkt White Lies zelfs opgewekt! Het dansbare Tokyo is met zijn fonkelende keyboardakkoorden een heus electroclashnummer. Five is volgens beproefd recept en White Lies speelt nog steeds naar hartenlust leentjebuur bij jaren 80-bands. Erg is dat niet, want het levert telkens vrij consistente albums op. (JvQ)