Met Peroxide bracht Nina Nesbitt in 2014 een album vol kleine maar wijds klinkende gitaarliedjes. Op haar tweede album gaat de Schotse voor een radicale omslag. Haar Schotse accent is weggepoetst en de gitaar wordt verruild voor pop met r&b-invloeden. Nesbitt verklaarde dat dit album een reflectie moest worden van iemand in haar vroege twintiger jaren. Negatieve ervaringen die zij meemaakte vormden daarom de inspiratie voor de liedjes op dit album, zoals een break-up. Het album moet als een hart onder de riem werken: wat er ook gebeurd, de zon zal altijd weer opkomen. Of het herkenbaar is? Eerder in de zin dat het niet echt te onderscheiden van de gemiddelde popplaat. Nina Nesbitt klinkt hier namelijk wel erg dertien-in-een-dozijn, maar mogelijk herkent de luisteraar zich in haar verhaal. (JvQ)