Het zal geen schok zijn dat Gary Clark Jr. op This Land net als op voorgaande platen voor een maatschappijkritische inslag gaat. Het racisme in Amerika vormde de voedingsbodem voor deze plaat, waarop hij wederom zijn virtuoze en genre-overschrijdende stijl laat horen. Toen Clark verhuisde naar een groot stuk land in Austin, geloofde de buurman niet dat hij het gekocht had vanwege zijn huidskleur. Hij probeerde zijn gevoelens om te zetten in muziek en wilde daarbij zijn emoties eerlijk overbrengen. In een cocktail van onder meer blues, funk, hiphop, r&b en rock-‘n-roll brengt hij zijn verhaal over. Beknopt houdt hij het niet en dat is maar goed ook. Clark gaat onverstoorbaar te werk en wisselt stevige bluesrock af met soulvolle nummers en andermaal vette gitaarfunk. Één nummer zingt hij zelfs met een Prince -achtige falsetstem. Het getuigt van de veelzijdigheid die hij bezit en het maakt This Land tot een virtuoos album, waarop Clark een paar rake muzikale klappen uitdeelt. (JvQ)