'Het beste Stones-album sinds tijden,' gekscheerde de media in 1988 bij het verschijnen van Keith Richards' eerste solo-album. En dat terwijl de gitarist veel liever met zijn geliefde Rolling Stones wilde spelen. Maar zanger Mick Jagger had, na het teleurstellende Stones-album Dirty Work (1986) besloten zich een tijdje op zijn solocarrière te gaan richtten. Toen moest Keith ook wel. Het bracht hem meer succes dan Mick. Waar de laatste graag flirtte met moderne elementen, is Talk Is Cheap een degelijke blanke funkrock- en rhythm & bluesplaat met een hoofdrol voor het altijd even strakke als lui swingende gitaarspel van Richards. Een groot zanger was hij nooit, maar in sterke nummers als Big Enough, Struggle en How I Wish maakt hij met veel nonchalance van beperking een deugd. De single You Don't Move Me had inderdaad een geweldig Stones-nummer kunnen zijn, ware het niet dat Richards hierin Jagger toezingt dat hij de balen van hem heeft. Deze geremasterde versie bevat een extra cd met extra materiaal. (MR)