Een passie na Auschwitz. En daarnaast een uitwisseling twee geloofstradities. Maar ook een meditatie over het zwijgen van God en mensen over de zes miljoen doden van de Shoah. Zo typeert componist Michaël Levinas (zoon van de bekende filosoof Emmanuel Levinas) zijn La passion selon Marc. Bij het eerste kwartier zou de luisteraar makkelijk kunnen afhaken. Het is massieve, ondoorzichtige muziek die zich steeds in één bandbreedte voortbeweegt. Daarna blijkt echter dat ook deze uitgesproken avant-gardist pure schoonheid nodig heeft om het ondraaglijke draaglijk te maken. Vooral in de solistische scènes bloeit de klank vaak heel mooi open, al zijn de microtonen en ruisklanken nooit ver weg. Levinas droeg deze passie op aan de slachtoffers van de Shoah, naast al die andere miljoenen slachtoffers van haat en vervolging. Centraal staat de tekst van het Marcusevangelie, naar een oud-Frans handschrift uit de 13e eeuw. De passie wordt omlijst met joodse gebeden voor de doden en twee gedichten van Paul Celan. (HJ)