Ooit was ik getuige hoe twee Beatles-liefhebbers elkaar tijdens het beluisteren van The White Album de loef probeerden af te steken door als eerste te roepen of een liedje van Lennon was of van McCartney . Het bleek verrassend lastig – en vervelend. Bij Sebadoh, nóg een band met meerdere prominente songschrijvers, was het aanvankelijk een stuk eenvoudiger: de gekke nummers waren van Eric Gaffney , de tranentrekkers van Dinosaur Jr -bassist Lou Barlow . Met de komst van Jason Loewenstein in 1989 werd het al ingewikkelder, aangezien die zijn hand evenmin omdraaide voor een indierock-pareltje of twee. Maar op de topplaten Bubble & Scrape en Bakesale bleven de échte juweeltjes toch herkenbaar van Barlows hand, net als op het half-geslaagde Harmacy . Sinds The Sebadoh (1999) is dat onderscheid goeddeels verdwenen. Net als op dat misbaksel en comebackplaat Defend Yourself (2013) zijn de songcredits op Act Surprised zo eerlijk mogelijk verdeeld over Barlow en Loewenstein, maar ontlopen ze elkaar nauwelijks nog in kwaliteit. Dit negende Sebadoh-album is zodoende degelijk en gelijkmatig, maar niet – eh – verrassend. (RME)