Na de soundtrack van de horrorfilm Suspiria (2018) komt de frontman van Radiohead weer met een soloalbum waarin het ijzingwekkende dit keer op summiere wijze komt bovendrijven. Het album bestaat uit veelal sluimerend opgebouwde tracks die niet altijd veel om het lijf hebben en daarom ook niet altijd even ‘makkelijk’ klinken. Neem het minimaal pulserende Last I Heard (..He Was Circling The Drain) dat knispert en piept; hier deelt Yorke slechts kleine speldenprikjes uit. In Twist gooit hij meer lagen over elkaar heen, zodat er een voller geluid ontstaat. En zo schuift hij een beetje heen en weer tussen ultraminimalisme en semi-minimalisme. Het lijkt of Yorke het elektronische geluid van van Kid A (2000) door een versnipperaar heeft gegooid en daarna nog eens heeft vertraagd. ANIMA toont zodoende zijn immer boeiende en haast ongrijpbare geest, die hier wordt omgezet in fascinerende maar ook opzettelijk moeilijke muziek. (JvQ)