Na acht jaar stilte komt Raphael Saadiq in 2019 terug met zijn meest persoonlijke album tot nog toe. Jimmy Lee is opgedragen aan zijn door uit de hand gelopen drugsgebruik overleden broer. Opvallend hierbij is Saadiq’s eerlijke benadering. Het is niet alleen maar ellende wat de klok slaat. Drugs hebben niet alleen een destructieve werking, maar kunnen ook voor gelukkige momenten in het leven zorgen. Uiteindelijk loopt het verkeerd af en dat is vooral goed te horen op de laatste nummers die voor een groot deel verhuld gaan in een lo-fi waas om de grimmigheid van het junkenbestaan aan te duiden. Zo werkt Saadiq alle fases van de verslaving af, verpakt in schitterende soul die hier en daar memoreert aan Prince in diens betere dagen. Om het chaotische karakter van het leven van een junk te benadrukken zijn de nummers strak achter elkaar geknipt. Je krijgt als luisteraar geen kans om even bij te komen van een nummer, want de volgende is alweer begonnen. Dit maakt Jimmy Lee nog overweldigender dan de verzameling indrukwekkende soulnummers an sich. (AD)