De Britse groep Tindersticks wist gedurende de afgelopen decennia een eigen plek te verwerven in de popmuziek. Daarbij laveren zij tussen het leveren van soundtracks bij kunstzinnige films of exposities, afgewisseld met albums vol songs die zich nog het beste laten omschrijven als donkere Europese soul. No Treasure But Hope is zo'n album in de laatste categorie, met een hoofdrol voor zanger Stuart Staples die met snikkende en vibrerende stem uiting geeft aan zijn zielenpijn. Een stem waar je van houdt of die je de neiging bezorgd om uit het raam te springen: iets in je losmaken doet Staples hoe dan ook. Reeds in het tweede nummer The Amputees barst hij bijna in snikken uit van verlangen. No Treasure But Hope biedt geen verrassingen voor Tindersticks-fans. Nieuwe zieltjes zullen zij ook niet winnen met dit album dat Tindersticks ten voeten uit – niets meer en minder – biedt. (MR)