Met dit 24ste studioalbum zetten de Nits een langlopende traditie van vier-letterige albumtitels voort; van Tent (1979), via Henk (1986) langs Ting (1992) en Wool (2000). Het Amsterdamse collectief rond Henk Hofstede en Robert Jan Stips grossierde natuurlijk nooit in standaard riedeltjes, maar op Knot – zowel op z’n Nederlands uit te spreken als op z’n Engels – zijn popliedjes verder weg dan ooit. Als referenties dienen vooral Radiohead , het solowerk van David Sylvian en de latere platen van Talk Talk . Popmuziek voor gevorderden dus, drijvend op improvisatie en met nogal wisselende resultaten. De weemoedige opener Ultramarine en het dromerige The Blue Car zijn bijvoorbeeld prachtig, de drie tussenliggende liedjes daarentegen meer verhalen met wat achtergrondmuziek. Dat de balans uiteindelijk toch positief uitslaat, komt onder meer door het aangenaam voortdenderende Machine Machine, toevallig of niet het meest poppy nummer op Knot. (RME)