Het beluisteren van de nieuwe cd van The James Hunter Six is als een bezoek aan je stamkroeg. Het voelt vertrouwd aan, want iedereen zit op dezelfde kruk als de keer ervoor, je weet wat je krijgt, want je kent zo langzamerhand het hele barassortiment uit je hoofd, en de sfeer is nagenoeg altijd hetzelfde, omdat de gasten dat ook zijn. Zo vertrouwd klinkt Nick Of Time ook. Het lijkt alsof je het allemaal eerder hebt gehoord, maar toch anders. Zoals de traditie voorschrijft specialiseert Hunter zich ook dit keer op adequate wijze in jaren 60 rhythm’n’blues en soul, op dezelfde analoge manier opgenomen als in die tijd gebruikelijk was en uitgebracht in onvervalst mono. En ook dit keer is het een vrolijke, gezellige plaat geworden. Net als een bezoek aan je stamkroeg. (AD)