Deze cd eindigt met een anekdote, als een bijkomstigheid. Toch is die anekdote de beslissende schakel die de programmaonderdelen bij elkaar houden. De componisten, Beethoven en Kuhlau , lijken immers weinig gemeen te hebben. Toch hebben ze elkaar één keer ontmoet, tijdens een vrolijke bijeenkomst van musici op een warme zomeravond. Kuhlau daagde toen zijn collega’s uit om een canon te improviseren, met als uitgangspunt de (Duitse) notennamen B-A-C-H. Beethoven improviseerde toen een driestemmige canon, die hij naderhand prompt vergat vanwege de overvloedige champagne. De volgende ochtend stuurde hij Kuhlau een briefje, met daarop een nieuw uitgewerkte canon. Deze canon, met de titel Kühl, Nicht Lau (een verwijzing naar Kuhlau’s naam) wordt hier dus als laatste uitgevoerd. De cd opent met Beethovens Serenade op.41 (versie voor fluit en piano). Het is lichtvoetige, pretentieloze muziek, die door de musici niettemin heel doordacht wordt gespeeld. Het meest intrigerend is echter de grootschalige Fluitsonate van Kuhlau, juist omdat de romantiek zo weinig fluitsonates heeft opgeleverd. Het is hoe dan ook aangename muziek, die eerder aan Mendelssohn en Weber herinnert dan aan Beethoven. (HJ)