Door zich weinig van de vele subgenres binnen de metal aan te trekken, wist Paradise Lost een eigen plek te verwerven tot ver buiten de metal. De groep uit de Noord-Engelse plaats Halifax startte in 1988 met death-metal, maar begon dit al snel te vermengen met elementen uit gothic, symfonische rock en zelfs new wave. Anno 2020 laten zij al die stijlen soepel los op de nummers van hun 16de album Obsidian. Zanger Nick Holmes wisselt moeiteloos zijn diepe gruntzang af met een donkere bariton, terwijl metal met de botte bijl wordt afgewisseld door meer uitgesponnen sfeersongs. De stemming is daarbij onverminderd duister, maar Paradise Lost blijft tegelijk ook altijd toegankelijk en melodieus klinken. Vernieuwingsdrang lijken zij achter zich te hebben gelaten, maar door zichzelf te zijn klinkt de groep geïnspireerd en oppermachtig. (MR)