Hij nadert inmiddels de 90, maar ook op zijn 70ste album klinkt Willie Nelson onvermoeibaar geïnspireerd. Deze Amerikaanse zanger is een leeftijdloos fenomeen. Hij zal hooguit niet meer zoveel experimenteren als vroeger, met reggae ( Countryman uit 1995) of bredere americana (het onvolprezen Teatro uit 1998). Op Last Rose Of Spring klinkt Nelson vooral sentimenteel, een stemming die hij goed aankan met zijn licht onvaste, zangerige en melancholieke stem. Het album opent al meteen met het tranentrekkende titelnummer, een countryballad over het vinden en weer verliezen van de liefde. Maar ook met de ingetogen afsluiter Yesterday When I Was Young (bekend van Charles Aznavour ) weet Nelson goed raad. Zo koos hij een verzameling nummers die hem op het lijf geschreven zijn. De begeleiding is degelijk en traditioneel. Er is maar één Willie Nelson en die komt volledig tot zijn recht op Last Rose Of Spring. (MR)