Wolfgehuil is een ware serenade als muzikaal stuk, het gehuil is een sociaal lied. Wolfgehuil is griezelig, mooi - en afhankelijk van de situatie kan het jammeren of een soort gezang zijn. Ik wist niet precies hoe ik een gehuil in muziek moest imiteren zonder dat het klonk als jammeren. Het begint laag en gaat omhoog. Ik besloot dat roepen vast te leggen, met melodische intervallen, te beginnen met het octaaf, om vervolgens lager te worden door kleinere intervallen te gebruiken. Er is voortdurend gehuil, hopelijk niet letterlijk. Huilen als waarschuwing, als contact zoeken worden muzikaal weergegeven. Tegen het einde van het stuk is een eenzame vrouwelijke wolf op zoek naar een partner, gespeeld door een solo-hobo. De roep wordt beantwoord door een hoornsolo in het lagere octaaf. De twee wolven worden maatjes en beginnen hun eigen roedel, die vertegenwoordigd wordt door een houtblazerskoraal dat de twee solisten samenbrengt, maar met een dissonantie, omdat het leven voor wolven niet gemakkelijk is. De roedel groeit en het koper doet mee en doet de koraal herleven. Het werk eindigt met de hobo, een eenzame, moedige stem, in harmonie met het universum onder het licht van de maan