‘Waarom schrijf je geen symfonieën?’, zo vroeg Vaughan Williams eens aan zijn jongere collega Gerald Finzi. Finzi was echter meer een man van lyrische melodieën dan van symfonische structuren. Met zijn Klarinetconcert (1949) waagde hij zich dan toch nog aan een grootschalige instrumentale vorm. En hoe. Het openingsdeel heeft wel iets van een symfonie voor strijkers, waarbij de klarinettist zo nu en dan een solistische rol heeft. Anders gezegd: er is een intrigerende spanning tussen de worstelende strijkers en de elegische respons van de klarinet. Mooi is ook het nobele Adagio, waarin de klarinet alle ruimte krijgt. De pastorale toon overheerst eveneens in de Vijfde symfonie van Ralph Vaughan Williams, die Finzi’s oudere vriend en mentor was. (HJ)