Het derde album van de Amerikaanse producer, dj, drummer en componist Evan Shorstein aka Photay dient zich aan als soundtrack om het leven te overdenken. De titel verwijst naar de uren dat we wakker zijn en waarin we zo productief mogelijk moeten zijn - volgens de maatschappij welteverstaan. Nadat hij verhuisde van Woodstock naar het hectische New York en daarbij ook nog eens de corona-isolatie om de hoek kwam kijken, wilde Shorstein muziek maken die de sociale druk van het constant bezig zijn countert. Op een verhalende manier ontvouwt zijn elektronische muziek zich, een beetje zoals dat ook op Leon Vynehalls Nothing Is Still (2018) gebeurt. Dezelfde ambient house als op voorganger Onism (2017) valt daarbij te bespeuren, deze keer nog meer doorspekt met jazz-funk. Met nummers als Fanfare for 7.83 Hz en The People plaatst Photay pompeuze bassen en weelderige ritmes tussen zijn introspectieve IDM. Alsof hij de luisteraar zo bij de les probeert te houden. Onthaasten kun je prima met Waking Hours, maar een hersenloos album is dit allerminst. Wie aandachtig luistert kan horen hoe minutieus Photay zijn muziek heeft samengesteld. (JvQ)