De term ‘impromptu’ heeft betrekking op iets wat voor de vuist weg bedacht is. Het was deze term die Schuberts uitgever Haslinger toebedeelde aan vier pianostukken (op.90, D.899) die Schubert in 1827 voltooide. Eigenlijk sloeg de uitgever daarmee de plank mis, want daarvoor zijn deze stukken te rijk aan ideeën en emoties. Datzelfde jaar voltooide Schubert nog een verzameling van vier impromptu’s. Die tweede set werd zelfs geweigerd door de uitgever Schott, omdat ze te moeilijk waren om als niemendalletjes verkocht te worden. Pas in 1857, 30 jaar na Schuberts dood, verschenen beide collecties in één enkele uitgave. De Turkse pianist Kemal Cem Yilmaz speelt deze stukken vrij ingetogen. We horen hier niet de intimiderende virtuositeit van Perahia, met zijn parelende touche. Yilmaz’ tempi zijn over het algemeen vrij rustig, zijn aanpak is eerder beschouwend en introvert. (HJ)