Een cd van Johánn Johánnsson op Deutsche Grammophon? Dat doet toch even de wenkbrauwen fronsen. De IJslandse filmcomponist verwacht je niet snel bij een platenmaatschappij die handelt in klassieke muziek. Laat staan bij hofleverancier Deutsche Grammophon. Het Duitse platenlabel ís namelijk klassieke muziek, zoals zijn website meedeelt. Krijgen de popjournalisten die Johánnssons werk ‘neo klassiek’ noemden nu toch gelijk? Het heeft er alle schijn van. Johánnsson staat bekend om zijn minimale instrumentale composities, vergelijkbaar met die van Peter Broderick en landgenoten Sigur Rós . Zijn nieuwe platenmaatschappij vergelijkt hem liever met grootmeesters Sjostakovitsj en Prokofjev . Een gedurfde vergelijking, al is Johánnsson als filmcomponist net zo bedreven in het vertellen van een muzikaal verhaal. Met de 15 nummers van Orphée vertelt hij de mythe van Orpheus, een bekend thema binnen zowel de klassieke muziek als de popmuziek. Johánnssons versie is zeker niet de minste. Zo spaarzaam als zijn muziek is, zo gevarieerd is zijn uitvoering. Johánnsson speelt piano, diverse orgels en stoeit met elektronica. Indrukwekkend is de afsluiter Orphic Hymn, uitgevoerd door het koor Theatre of Voices. (JE)