Bob Dylans eerste standardsalbum uit 2015 was eventjes wennen, maar klonk uiteindelijk heel logisch. Zijn krassende stem gaf de zoete liedjes wat meer pit en Dylan had een goed gevoel voor timing. Daarnaast was de productie erg sterk: rustgevende country die nergens flauw werd. Een jaar later brengt de singer/songwriter een tweede plaat uit met covers van Frank Sinatra . De meningen over Dylan als crooner blijven verdeeld. Moet hij zich niet concentreren op zijn eigen werk? Dylan zelf ziet het als een halve terugblik op zijn eigen beginperiode. Hij speelde begin jaren 60 als onbekende artiest toch ook allemaal oude (folk)covers? En ook zijn eigen nummers waren een voortzetting van het werk van anderen. Fallen Angels moeten we dus zien als zijn tweede ode aan de beste Amerikaanse liedjesschrijvers uit zijn jeugd. Een oprecht eerbetoon van een man wiens eigen werk al vaak genoeg in het zonnetje is gezet. (JE)