De cd bevat drie orkestwerken van John Adams, waarvan het openingswerk - Common tones in simple time (1979) – het minst bekend is. Toch horen we ook hier al wat de beide overige stukken – Harmonielehre (1985), Short ride in a fast machine (1986) - zo aantrekkelijk maakt. Namelijk de combinatie van een snel bewegend oppervlak tegenover een trage harmonische onderstroom. Vooral in Harmonielehre horen we wat die combinatie waard is. De harmonische taal is hier al weer een stuk expressiever dan in Common tones, de Wagneriaanse melancholie druipt er vanaf. Sommige titels (Harmonielehre, The Amfortas wound) verraden dat John Adams zijn inspiratie putte uit late Duits-Oostenrijkse romantiek (Wagner, Schönberg). Voor de Amerikaanse liefhebbers van minimal music zal Adams’ Europese bekering destijds wel als een cultuurschok zijn gekomen. Maar goed, kennelijk had Adams had deze Europees-klassieke invloeden nodig om zich ook als operacomponist te kunnen ontwikkelen. Dirigent Kent Nagano weet het romantische pathos van Harmonielehre prachtig op te roepen. Short Ride wordt zo maniakaal gespeeld dat het bijna griezelig is.