In tegenstelling tot veel van zijn tijdgenoten uit de jaren 60/70, lijkt Neil Young nog steeds gedreven te worden door boosheid en verontwaardiging. Dit uit zich in een grote drang tot het maken van protestplaten. De een na de ander. Jammer dat hij steeds lakser lijkt te worden in het uitwerken en opnemen van zijn protestsongs. Zo zit in het titelnummer de allure van een klassieke Neil Young-song, zoals op Harvest of After The Gold Rush . Maar dit blijft voornamelijk verborgen achter een slordig gespeelde, vervormde elektrische gitaar. Zelfs sterdrummer Jim Keltner komt op het hele album niet veel verder dan een beetje het ritme meetikken. Over arrangementen lijkt niet eens te zijn nagedacht en alleen een scheurende mondharmonica zorgt af en toe voor wat extra verpozing. ‘Cant’t stop working,’ zingt Young in het gelijknamige nummer. Hij moest die werkdrift weer eens steken in een oprecht mooi album. Dan komt zijn boodschap ook beter aan. (MR)