Een bad vol XTC. Het doet vermoeden dat het zevende album van Hot Chip nogal euforisch zou moeten klinken. De Britse band weet als geen ander om gevoelens als melancholie en liefdesverdriet over de dansvloer uit te smeren. Op voorganger Why Make Sense? (2015) hoorde je al sterk invloeden uit house, maar zoals wel vaker bij Hot Chip werd de vaart er soms radicaal uitgehaald door de wat suffe Auto-Tune ballads. Ook op A Bath Full Of Ecstasy ligt het tempo soms laag, maar als geheel is het sterker dan ooit gestuurd door dansmuziek uit het clubcircuit. Vooral lange nummers als Spell en Hungry Child zijn prachtig, met soms sluimerende synths die naar een fikse climax opbouwen en zware melodielijnen die op en neer deinen. Dat een aantal nummers wat onopgemerkt voorbij glijden moeten we dan maar voor lief nemen. Overwegend is Hot Chip op dit album weer hun kleurrijke zelf. (JvQ)