Op zijn debuutalbum We’re All Dying To Live (2011) pakte Richard Aucoin meteen groots uit met een 22 nummers tellend, orkestrale Sufjan Stevens -achtige indierock uitbarsting. Opvolger Ephemeral (2014) was minstens zo explosief, maar liet de orkestrale randjes weg. Aucoin haalt inspiratie uit de muziek van o.a. Brian Wilson en Dan Snaith ( Caribou / Daphni ). Het derde album van de Canadees is tevens energiek, maar op een andere manier dan zijn voorgangers. Op Release maakt Aucoin een meer dromerige en kalme indruk. Misschien is dat omdat hij op dit album zijn angsten wilde omzetten in een positief geluid. Hij spint op dit album wederom meerdere lagen aan elkaar, maar focust zich daarbij sterk op spanningsopbouw. Hierdoor zitten de energieke uitbarstingen vooral in de climaxen. Een prominente rol is weggelegd voor de saxofoon, die in meerdere nummers terugkeert en een zwoel laagje toevoegt. De muziek op Release doet ook wel denken aan Empire Of The Sun en Miami Horror . Tracktitels als ‘The Change’ en ‘The Fear’ en ‘The Mind’ verraden een zelfbewuste insteek. Het zeven minuten durende slot- en titelnummer is Aucoins moment om letterlijk alles los te laten. Toch wordt zijn muzikale therapiesessie nooit zwaar op de hand. (JvQ)