De Italiaanse componist Ottorino Respighi hield van onderwerpen uit een ver verleden. Zijn zogenaamde Romeinse trilogie (1914-1928) bestaat uit drie symfonische gedichten (of suites): Fontane di Roma (fonteinen van Rome), Pini di Roma (Romeinse pijnbomen) en Feste Romane (Romeinse festivals). De muziek biedt sfeertekeningen van het oude Rome, met zijn catacomben, de Via Appia, de Villa Medici en nog veel meer. Al dit oeroude werd dan weer wel opgeroepen met de modernste orkestrale middelen, waarmee nadien ook de filmcomponisten van Quo Vadis en Ben Hur hun voordeel deden. Sommigen denken dat Respighi’s glorieuze mars over de Via Appia (Pini di Roma, deel 4) een eerbetoon was aan Mussolini’s mars op Rome (1922). En ja, het is waar dat il Duce een groot liefhebber van Respighi’s muziek was. Wat Respighi’s verdedigers tot de vernuftige conclusie bracht dat Respighi niet bij het regime hoefde te slijmen, omdat hij toch al aanzien genoot. Bovendien, zo zeggen de verdedigers, was Respighi te kinderlijk en te a-politiek om zich werkelijk te interesseren voor fascistische propaganda. Dit kleurrijke album van dirigent John Wilsons is een mooi vervolg op zijn eerdere album Escales, met Franse orkestwerken. (HJ)