James Alexander Bright wil dat zijn muziek beelden oproept. Naast muzikant is hij illustrator en dus lopen beeld en geluid in zijn dagelijks leven vaak in elkaar over. Op Headroom probeert hij in geluiden bepaalde texturen te vangen: hard en zacht, glad en ruw, licht en zwaar. Vooral ‘s nachts komen Brights ideeën tot leven, hij wilde dat het album klinkt alsof het in een slaapkamer werd opgenomen. De dromerigheid druipt er dan ook vanaf. Door met contrasten te spelen geeft hij vorm aan het overlopen van de zintuigen. Bijvoorbeeld door een langzaam golvende saxofoonmelodie naast een beat te plaatsen die als een hartslag klinkt. Zo wordt zijn muziek haast lichamelijk, alsof je het voelt. De funky ondertoon in zijn muziek is subtiel en heeft als uitwerking dat je wilt bewegen. Heel slim weet Bright dus naast gehoor en zicht, ook gevoel toe te voegen aan de mix van zintuigen. (JvQ)