De nummering van deze beide symfonieën is verwarrend. Schumann componeerde zijn gepassioneerde Vierde symfonie namelijk eerder dan de Tweede. Hij hield de Vierde echter achter, wat mogelijk te maken had met de ongewone opzet. De delen van de Vierde hebben namelijk geen scherpe cesuren, maar lopen vrijwel direct in elkaar over. De Tweede symfonie is misschien wat intellectueler, maar zeker niet minder meeslepend of romantisch. Ze opent met majestueus hoornsignaal die opbloeit uit een langzaam golvende strijkersmelodie. Twee contrasterende elementen dus, van waaruit het gehele vierdelige werk opgroeit alsof het een levend organisme is. Dat organische is typisch voor Schumanns stijl. Let bijvoorbeeld op de finale, waarvan de inzet eigenlijk te weinig symfonische allure heeft, zo lijkt het. Gaandeweg echter wint dit deel aan energie, zodat het toch nog als een stevige finale eindigt. (HJ)